ΤΟ ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το οικονομικό αυτό σύστημα επινοήθηκε θεωρητικά στα τέλη του 19ου αιώνα κατά την δεύτερη βιομηχανική επανάσταση από Γερμανούς οικονομολόγους και κοινωνιολόγους, σαν εναλλακτική λύση έναντι του ανερχόμενου θεωρητικού Μαρξισμού, προκειμένου παράλληλα να καταπολεμηθεί ο άκρατος καπιταλισμός. Τελικά βρήκε πεδίο εφαρμογής μετά την εκλογική νίκη του Χίτλερ, το 1933 στη Γερμανία. Ο οικονομικός εθνικοσοσιαλισμός βασίζεται στον συνδυασμό κεφάλαιο-εργασία, με κρατικό έλεγχο, έχοντας σκοπό την ανάπτυξη της παραγωγής για την ευημερία της εργατικής και αγροτικής τάξης και κατά προέκταση του Έθνους. Το εθνικοσοσιαλιστικό σύστημα δεν καταργεί την ιδιωτική πρωτοβουλία και την ιδιοκτησία, όπως συμβαίνει στην περίπτωση του υπαρκτού σοσιαλισμού, αλλά επιτρέπει μόνο περιορισμένες κινήσεις στους κεφαλαιούχους. Επιτρέπει δηλαδή τη χρήση των ιδιωτικών κεφαλαίων μόνο για παραγωγικούς σκοπούς που εξυπηρετούν την οικονομική ανάπτυξη του κράτους και την ευημερία της εργατικής τάξης, θεσπίζοντας αυστηρούς κοινωνικούς όρους με συμμετοχή των εργατών και κρατικών λειτουργών στα διοικητικά συμβούλια των ιδιωτικών εταιρειών. Μέρος των κερδών υποχρεωτικά αναδιανέμεται από τους κεφαλαιούχους στους εργάτες. Με αυτό τον τρόπο ο εθνικοσοσιαλισμός εξασφαλίζει την πλήρη συνεργασία των τάξεων (κεφαλαιούχοι-εργάτες) και ουσιαστικά καταργεί την γνωστή μαρξιστική πάλη των τάξεων, που είναι συνήθως η αιτία της οικονομικής οπισθοδρόμησης του έθνους. Το εθνικοσοσιαλιστικό σύστημα επιτρέπει μεν την χρήση των ιδιωτικών κεφαλαίων, για παραγωγικούς σκοπούς, αλλά απαγορεύει ρητά την κερδοσκοπία. Δηλαδή επιτρέπει την παραγωγή χρήματος με το συνδυασμό κεφάλαιο-εργασία (με την ανάλογη ωφέλεια της εργατικής τάξης), απαγορεύει όμως την παραγωγή χρήματος μέσω του συνδυασμού κεφάλαιο-τόκοι. Καταργούνται η τραπεζική τοκογλυφία, τα υπερκέρδη των χρηματιστηρίων, η κερδοσκοπία στις πρώτες ύλες κλπ, εφ’ όσον αυτά δεν ωφελούν την εργατική τάξη και την κρατική ευημερία, αλλά εξυπηρετούν μόνο τα υπερκέρδη των κεφαλαιούχων. Το εθνικοσοσιαλιστικό σύστημα εφαρμόστηκε με πλήρη επιτυχία στην Γερμανία. Σε 5 μόνο χρόνια (1933-1938) η οικονομική ανάπτυξη υπήρξε ραγδαία, η παραγωγή δεκαπλασιάστηκε, τα εισοδήματα της εργατικής τάξης πενταπλασιάστηκαν και η ανεργία που μάστιζε την Γερμανία (25%) περιορίστηκε στο 2%, με την δημιουργία των γνωστών ταγμάτων εργασίας.
Για να περιοριστεί όμως η δράση της κεφαλαιοκρατίας στη Γερμανία, έπρεπε να συνεργαστούν οι τοπικοί κεφαλαιούχοι. Οι περισσότεροι παραδοσιακοί Γερμανοί βιομήχανοι-κεφαλαιούχοι υπέκυψαν για το συμφέρον του Έθνους, οι σιωνιστές κεφαλαιούχοι όμως που κατείχαν μεγάλο μερίδιο της οικονομίας στη Γερμανία του μεσοπολέμου, εξ’ αρχής αρνήθηκαν να συνεργαστούν, εφ’ όσον δεν διέθεταν τα κεφάλαιά τους για παραγωγικούς σκοπούς, αλλά για τοκογλυφία ή κερδοσκοπία, εκμεταλλευόμενοι συνήθως τράπεζες ή χρηματιστήρια.
Το Γερμανικό κράτος λοιπόν αναγκάστηκε να τους αφαιρέσει την οικονομική τους δύναμη μέσω κρατικοποιήσεων. Η τεράστια επιτυχία του εθνικοσοσιαλιστικού συστήματος με πλήρη λαϊκή ανταπόκριση και υποστήριξη σε συνδυασμό με τον περιορισμό της σιωνιστικής κεφαλαιοκρατικής ισχύος, δημιούργησε στο εξωτερικό της χώρας θανάσιμους εχθρούς. Από τη μία οι Αμερικανοί παγκόσμιοι κεφαλαιοκράτες (με επικεφαλής σιωνιστές) και από την άλλη η βολεμένη σοβιετική νομενκλατούρα (με πολλά εβραϊκά μέλη), εξαπέλυσαν ανηλεή πόλεμο στην ανθίζουσα εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία.
Τον πρώτο καιρό ο πόλεμος ήταν οικονομικός με την μορφή του εμπορικού αποκλεισμού και μετά το 1940 έγινε στρατιωτικός όπου χρησιμοποιήθηκαν οι δύο μεγάλες πολεμικές μηχανές (Αμερική και Σοβιετική Ένωση) για να καταστραφεί η Γερμανία και να εξαφανιστεί για πάντα το πλέον επιτυχημένο οικονομικό σύστημα, εφ’ όσον είχε εξασφαλίσει το υπέρτατo κοινωνικό αγαθό: την ευημερία του λαού. Ο λόγος για τον οποίο οι κεφαλαιοκράτες αντέδρασαν τόσο βίαια και χρησιμοποίησαν όλες τις διαθέσιμες δυνάμεις για να εξαφανίσουν τον εθνικοσοσιαλισμό, ήταν ότι έβλεπαν τη λαϊκή απήχηση που είχε το οικονομικό αυτό σύστημα στη Γερμανία. Φοβούμενοι λοιπόν την εξάπλωση του φαινομένου στις καπιταλιστικές χώρες του δυτικού κόσμου και γνωρίζοντας ότι ο εθνικοσοσιαλισμός μπορούσε να εφαρμοστεί, άρχισε να κινδυνεύει η οικονομική τους δύναμη.
Οι οικονομικοί αναλυτές της εποχής, διέβλεπαν ότι το εθνικοσοσιαλιστικό οικονομικό σύστημα μπορούσε να εφαρμοσθεί και να επιτύχει σε βάθος χρόνου, ενώ ο υπαρκτός σοσιαλισμός είχε ημερομηνία λήξεως. Έτσι προτίμησαν να συσπειρώσουν τις δυνάμεις τους εναντίον της Γερμανίας και να χρησιμοποιήσουν τους Σοβιετικούς σαν ανίερους συμμάχους, γνωρίζοντας ότι ούτος ή άλλως το σοβιετικό οικονομικό πρότυπο ήταν καταδικασμένο σε κατάρρευση, όπως και έγινε το 1989.
Τον Μάιο του 1945 με την ήττα του Γ Ράιχ, χάθηκε η ελπίδα των λαών για ευημερία και η εργατική τάξη έγινε πάλι το αντικείμενο εκμετάλλευσης των παγκόσμιων κεφαλαιοκρατών. Σήμερα ο καπιταλισμός έχει πλέον επεκταθεί σε όλο τον πλανήτη και μεσουρανούν η κερδοσκοπία, η τοκογλυφία και η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης σε όλα τα πλάτη της Γής. Το αποτέλεσμα είναι οι κεφαλαιοκράτες να συγκεντρώνουν όλο και μεγαλύτερο πλούτο και να πτωχαίνει η παγκόσμια κοινότητα.
Οι σημερινοί παγκοσμιοποιητές-κεφαλαιοκράτες, μετά τη λήξη του ΄Β παγκοσμίου πολέμου έχουν λάβει τα μέτρα τους ώστε να αποκλεισθεί κάθε πιθανότητα επανόδου του εθνικοσοσιαλιστικού συστήματος, διασύροντας τους πρωτεργάτες του, στην γνωστή δίκη-παρωδία της Νυρεμβέργης. Τα μεγάλα οικονομικά στελέχη του ΄Γ Ράιχ, όπως ο Walter Funk (πρόεδρος της Γερμανικής τράπεζας), ο Jalmar Schaht (υπουργός οικονομίας), ο Ernst Saukel (υπουργός εργασίας), ο Albert Speer (υπουργός βιομηχανίας και πολεμικών εξοπλισμών), που κατάφεραν να εφαρμόσουν με απόλυτη επιτυχία το εθνικοσοσιαλιστικό οικονομικό σύστημα, καταδικάσθηκαν αδίκως και το έργο τους λησμονήθηκε.
Ακόμα και σήμερα οι κεφαλαιοκράτες μέσω των ελεγχόμενων ΜΜΕ εξακολουθούν να δαιμονοποιούν το εθνικοσοσιαλιστικό σύστημα αναμασώντας τα γνωστά ψεύδη περί ολοκαυτώματος, ναζιστικής δικτατορίας κτλ. Επειδή ακριβώς γνωρίζουν ότι αυτό είναι το μόνο οικονομικό σύστημα που θα μπορούσε να αντικαταστήσει το απάνθρωπο κεφαλαιοκρατικό σύστημα, ώστε η ανθρωπότητα να εισέλθει σε μια πορεία οικονομικής και πολιτιστικής ευημερίας και να απαλλαγεί από την καπιταλιστική τυραννία που τρώει τις σάρκες των λαών του πλανήτη…



Γ.