Η 21η Απριλίου του 1967 και τα 36 χρόνια της «δημοκρατίας»

21η Απριλίου 2010 και οι υπέρμαχοι της μεταπολιτευτικής «δημοκρατίας» θα θυμηθούν την επέτειο υποδεχόμενοι τους εκπροσώπους του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, που έρχονται στην Ελλάδα για να την θέσουν κατ’ ουσίαν υπό καθεστώς ΞΕΝΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ.
Και σήμερα, λοιπόν, όπως και κάθε χρονιά, θα βγουν οι πολιτικοί αρχηγοί πασών των αποχρώσεων να ρίξουν το μεγάλο τους ανάθεμα στην 21η Απριλίου, που έθεσε εκτός δημόσιας ζωής τον κοινοβουλευτισμό για μια ολόκληρη επταετία. Εάν μελετούσαν με την δέουσα προσοχή και αυτοκριτική τις κατά καιρούς δημοσκοπήσεις σχετικά με την απαξίωση που νοιώθει ο λαός για τους πολιτικούς και τα κόμματα θα σιωπούσαν. Όχι, δεν είμαστε απολογητές της 21ης Απριλίου!
Όσο για την περίφημη «αντίσταση», πλην πολύ λίγων εξαιρέσεων, υπήρξε μια μεγάλη απάτη και ένα μεγάλο ψέμα. Λίγοι, ελάχιστοι αντιστάθηκαν και όσοι το έκαναν για τις ιδέες τους είναι άξιοι συγχαρητηρίων για τις θυσίες τους γι’ αυτές χωρίς αμφιβολία. Από την άλλη πλευρά, έχουμε και τους πολυάριθμους χειροκροτητές της 21ης Απριλίου, όταν ήταν εξουσία, οι οποίοι στην συνέχεια άλλοι μεταβλήθηκαν σε… αντιστασιακούς και άλλοι έγιναν τσιράκια του Καραμανλικού καθεστώτος, το οποίο εκδικήθηκε σκληρά τους Αξιωματικούς της 21ης Απριλίου. Δεν είμαστε απολογητές της 21ης Απριλίου, όχι γι’ αυτά που έκανε, αλλά προπαντός για αυτά που δεν έκανε!
Κάθε σύγκριση της χώρας πριν την 21η Απριλίου και μετά την μεταπολίτευση είναι υπέρ των επτά αυτών χρόνων, κατά τα οποία η Ελλάς έγινε πιο δυνατή και έλειψαν οι κλέφτες και τα σκάνδαλα από την δημόσια ζωή. Η προσπάθεια «δημοκρατικοποιήσεως» από την 21η Απριλίου το 1973 ήταν πέρα για πέρα ατυχής και αμαύρωσε την όλη εικόνα της. Η Κυπριακή τραγωδία σίγουρα δεν αποτελεί ευθύνη (παρά μόνο κατά ένα μόνο μέρος) του Στρατιωτικού καθεστώτος. Γι’ αυτόν τον λόγο άλλωστε και δεν άνοιξε ΠΟΤΕ ο φάκελος της Κύπρου… Όμως, αυτό που παραμένει γεγονός είναι ότι οι Αξιωματικοί είχαν την δύναμη να ελέγξουν και πάλι την χώρα μετά την προδοσία του 1974 και δεν το έπραξαν! Ακόμη αλγεινή εντύπωση μας προκαλεί το γεγονός ότι ελάχιστοι παρέμειναν πιστοί στο καθεστώς από τα στελέχη του και τους ευεργετηθέντες.
Όπως και εάν έχει το πράγμα, αυτό που παραμένει σαν διαπίστωση και πολιτική μας εκτίμηση είναι ότι τα 36 χρόνια της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας (1974-2010) αποτελούν μία περίοδο παρακμής του Έθνους μας και διαλύσεως του κράτους!