Η άγνωστη ιστορία των λευκών σκλάβων

Δεν ήταν μόνο οι σκλάβοι των οθωμανών και των πειρατών στα βαλκάνια, αλλά και των αποικιοκρατών σε Αμερική και Αυστραλία. Μάλιστα η λευκή δουλεία ήταν πιο διαδεδομένη από την μαύρη! Ένα από τα ψευδοεπιχειρήματα που παγίως χρησιμοποιεί η προοδευτουριά (σ.σ. κατά το κλεφτουριά) διεθνώς, προκειμένου να καταστήσει συμπαθείς τους εγχρώμους λαθρομετανάστες, είναι αυτό της δουλείας στην οποία είχαν υποπέσει οι πρόγονοι τους. Μέσω, του δοκιμασμένου μηχανισμού της συλλογικής ευθύνης και της δημιουργίας τύψεων (πρώτοι διδάξαντες οι Εκλεκτοί) οι γηγενείς λευκοί καλούνται να ανέχονται τους έγχρωμους και να συνηθίσουν να τους έχουν, από γείτονες ως Πρόεδρους των Ηνωμένων Πολιτειών. Καλά, στην Ελλάδα ο αρμόδιος υφυπουργός μας καλεί να συνηθίσουμε επιπλέον και τις… μυρωδιές τους αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Στο θέμα της δουλείας τώρα, από τον 17ο ως τον 19ο αιώνα, την εποχή δηλαδή της αποίκισης της Αμερικής και της βιομηχανικής επανάστασης της Αγγλίας, αυτό που αποκρύπτεται σκόπιμα, είναι ότι η πλειοψηφία αυτών των σκλάβων ήταν… λευκοί! Όσοι ακαδημαϊκοί επιμένουν ότι η δουλεία είναι αποκλειστικά μαύρη φυλετική κατάσταση ξεχνούν ή παραλείπουν σκόπιμα το γεγονός ότι η λέξη σκλάβος αρχικά ήταν μια αναφορά στους λευκούς της Ανατολικής Ευρώπης, παραφθορά του “Σλάβοι”. (Slavs V Slaves..). Αυτό βέβαια χαλάει την σούπα με τους καημένους τους μαύρους, που δεν αναπτύξανε πολιτισμό και κράτη γιατί τους είχαν σκλάβους οι κακοί καπιταλιστές. Μπα; Και οι Ιρλανδοί, οι Βρετανοί, οι Ουκρανοί; Αυτοί γιατί τα ανέπτυξαν όλα αυτά και γιατί πρόκοψαν; Η ιστορία των λευκών σκλάβων είναι πολύ ενδιαφέρουσα και αποκαλυπτική. Περισσότερα μπορείτε να διαβάσετε στο πολύ καλό βιβλίο του M. Hoffmann “They were whites and they were slaves”. Εμείς εδώ, θα κάνουμε μια συνοπτική αναφορά στο θέμα. Πριν από αρκετά χρόνια, ο τότε πρωθυπουργός της Αυστραλίας (Paul Keating) δεν έδειξε τον “πρέποντα σεβασμό” για την Βασίλισσα της Βρετανίας Ελισάβετ κατά τη διάρκεια μιας επίσημης επίσκεψης της. Σε απάντηση, ο βουλευτής των Συντηρητικών Terry Dicks, είπε: “Είναι μια χώρα πρώην καταδίκων, γι ‘αυτό δεν πρέπει να μας εκπλήσσει η αγένεια του πρωθυπουργού τους.” Αυτή η προσβολή προς τους Αυστραλούς δεν είναι μόνο αγενής, είναι και ανιστόρητη. Οι περισσότεροι από αυτούς τους κατάδικους, είχαν καταδικαστεί για «εγκλήματα» όπως κλοπή τροφίμων, κοπή δέντρων από κτήμα κάποιου αριστοκράτη ή λαθροθηρία για να σώσουν μια λιμοκτονούσα οικογένεια. Όμως η αλαζονική περιφρόνηση για το ολοκαύτωμα που υπέφεραν οι φτωχοί λευκοί της εργατικής τάξης της Βρετανίας από τους αριστοκράτες «κυρίους» τους, συνεχίζεται και στην εποχή μας, γιατί αυτή η ιστορία έχει διαγραφεί σχεδόν τελείως από τη συλλογική μας μνήμη. Δεν είναι «αντιρατσιστική» βλέπετε, για να συγκινήσει τις αποκρουστικές συντρόφισσες της άκρας αριστεράς.
Ενώ η λευκή δουλεία αναγνωρίζεται ότι υπήρξε στην Αμερική, αυτή σχεδόν πάντα αναφέρεται ως προσωρινή «μισθωμένη υπηρεσία». Ο εργάτης υποτίθεται ότι δούλευε 5-6 έτη σε έναν αφέντη, για να ξεχρεώσει τα ναύλα του. Επιπλέον, αυτό το εμπόριο ανθρώπων επικεντρώνεται στην Αυστραλία αντί της Αμερικής. Οι «κατάδικοι» που είχαν μεταφερθεί στην Αμερική στο πλαίσιο του νόμου Waltham του 1723, ξεπερνούν τις 100.000, σε μια εποχή που ο πληθυσμός της Β. Αμερικής ήταν μόλις μερικά εκατομμύρια. Η μοίρα τους; Εργασία ως θανάτου…
Περίπου το ήμισυ του συνόλου των αφίξεων στις αμερικανικές αποικίες ήσαν λευκοί σκλάβοι εκείνη την εποχή. Αυτοί ήταν οι πρώτοι δούλοι της Αμερικής, πολύ πριν υπάρξουν μαύροι σκλάβοι. Η δουλεία αυτή δε, ήταν κληρονομική. Τα παιδιά που γεννιόντουσαν από τέτοιους γονείς, ανήκαν επίσης στους αφέντες τους. Οικογένειες χωρίστηκαν καθώς κάποια στιγμή πουλήθηκαν σε διαφορετικούς κυρίους. Μαύροι ιδιοκτήτες φυτειών αγόραζαν εργάτες για τα κτήματα τους. Λευκοί σκλάβοι εργάστηκαν ως θανάτου στην κατεργασία της ζάχαρης στα Μπαρμπάντος και στην Τζαμάικα και στις φυτείες της Βιρτζίνια. Όπως προείπαμε, το Κατεστημένο έχει δημιουργήσει τον ψευδεπίγραφο όρο της «μισθωμένης υπηρεσίας» για να περιγράψει το φαινόμενο και να αποκρύψει την ύπαρξη της λευκής δουλείας. Ωστόσο, η ισόβια εργασία αυτών των σκλάβων ήταν μια καθιερωμένη συνήθεια των νέων χωρών. Σύμφωνα με τους τότε νόμους της Βιρτζίνια, οι λευκοί αυτοί είχαν σκλαβωθεί «για πάντα». Πιο κάτω, το Μπέρκλεϊ δεσμεύεται ότι η υπηρεσία των λευκών θα είναι «διαρκείας».
Κάθε ερευνητής που θα μελετήσει τον 17ο αιώνα στην αποικιακή Αμερική, δηλ. τα έγγραφα, τη φρασεολογία και τα συμφωνητικά και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού θα ανακαλύψει ότι η λευκή δουλεία ήταν πολύ πιο εκτεταμένη από ότι αυτή των μαύρων. Χρειάζεται να φτάσουμε στον 18ο αιώνα για να αρχίζει κανείς να συναντάει εργασία επί τη βάσει της σύμβασης κάποιου συμβολαίου. Αλλά ακόμη και κατά την περίοδο αυτή, υπήρξαν απαγωγές νεαρών ατόμων στην Μ. Βρετανία για να πουληθούν ως δούλοι στην Αμερική, όπως επίσης το ίδιο συνέβαινε και με τους κατάδικους.
Ένα χαρακτηριστικό περιστατικό: Το 1855, ο Frederic Law Olmsted, γνωστότερος σήμερα ως ο αρχιτέκτονας που σχεδίασε το περίφημο Σέντραλ Παρκ της Νέας Υόρκης, βρισκόταν στην Αλαμπάμα σε ταξίδι αναψυχής. Εκεί είδε μπάλες βαμβακιού (το κύριο προϊόν του Νότου) να φορτώνονται σε ένα φορτηγό πλοίο. Οι άντρες που πετούσαν τις μπάλες, κάπως απερίσκεπτα είναι η αλήθεια, ήταν νέγροι, ενώ οι άνδρες στο αμπάρι ήταν Ιρλανδοί. Όταν ο Olmsted ρώτησε γιατί δεν υπήρχαν μαύροι στο αμπάρι και γιατί οι Ιρλανδοί διακινδύνευαν έτσι, πληροφορήθηκε ότι οι νέγροι αξίζουν πολλά για να τους ρισκάρει ο πλοιοκτήτης. Από την άλλη, αν οι Ιρλανδοί πέσουν στην θάλασσα ή σπάσουν την πλάτη τους, κανείς δεν χάνει τίποτα…

Από τον Στόχο